Andrés Iniesta debuteerde in 2002 in de hoofdmacht van FC Barcelona, maar kende zijn grote doorbraak pas in het seizoen 2004/2005. Hij mistte slechts één competitiewedstrijd. Daarnaast veroverde hij zijn eerste hoofdprijs. In gesprek met Mundo Deportivo blikt hij terug op dat seizoen. ‘Het was spectaculair om Ronaldinho te zien spelen en trainen.’
De club wachtte destijds al vijf seizoenen op een nieuwe landstitel. Dat maakte die in 2005 extra belangrijk, vertelt Iniesta. ‘We wonnen de competitie op bezoek bij Levante. Ik kan me herinneren dat we aan één puntje genoeg hadden. Levante kwam op voorsprong, maar in de tweede helft bezorgde Samuel Eto’o ons de belangrijke gelijkmaker en de landstitel. Ik zal me die dag altijd herinneren.’
‘De belangrijke twaalfde man’
De titel in 2005 zou het begin van iets moois beginnen. Een jaar later prolongeerde Barcelona niet alleen de landstitel, maar won het ook de Champions League. ‘Op dat moment was het onmogelijk om te bedenken dat we een jaar later de dubbel zouden winnen en al helemaal dat we een historische periode met de club en het nationale elftal zouden beleven. Het lukte mij om mezelf in het elftal te spelen en elk seizoen een belangrijkere rol te spelen.’
In dat kampioensjaar kwam de middenvelder tot 37 competitiewedstrijden, waarvan twaalf als basisspeler. Dat hij geen basisspeler was, maar wel aan zoveel wedstrijden kwam, zei veel over zijn ontwikkeling. ‘Als 20-jarige, was het een erg goed jaar voor mij. Ik kreeg veel speelminuten en won veel vertrouwen. Ik voelde mij belangrijk en mijn teamgenoten dachten daar hetzelfde over.’
Het was geweldig om samen met Ronaldinho te spelen. Zijn komst was een keerpunt voor Barcelona.
Andrés Iniesta
Ronaldinho
De Catalanen hadden, onder leiding van Frank Rijkaard, een sterk elftal. Denk aan Carles Puyol, Rafael Márquez, Xavi, Edmilson, Deco, Eto’o, Ronaldinho en Lionel Messi. Niet de Argentijn, maar Ronaldinho was dat seizoen de speler waar het voorin om draaide. Hij won niet voor niets dat jaar de Gouden Bal voor ’s werelds beste voetballer. ‘Het was spectaculair om hem te zien spelen en trainen’, vertelt Iniesta. ‘Hij bracht veel plezier in het elftal. Zijn komst was een keerpunt voor Barcelona. Het was geweldig om met hem samen te spelen.’
Albacete
Wat El Blanquito zich waarschijnlijk ook voor altijd zal herinneren, is zijn doelpunt op bezoek bij Albacete, zijn jeugdliefde. Hij maakte twee doelpunten dat seizoen, waarvan dus één in de hoofdstad van autonome regio Castillië-La Mancha. ‘Het is altijd mooi te scoren, maar dat doelpunt bezorgde mij uiteraard een apart gevoel. Albacete is mijn thuis en het was raar om daar te scoren in een ander shirt.’
